Wednesday, February 9, 2011

Dag lieve oompie!



Even een berichtje in de mooiste taal van de wereld :-D ! Na wat dagen om er 'aan te wennen' dat u er niet meer bent, kan ik het me eigenlijk helemaal nog niet voorstellen.
Nooit meer naar Schiphol, uitkijkend naar een oom met cowboyhoed en korte broek en een tante met camera, om jullie dikke enthousiaste welkomshuggen in ontvangst te nemen.

8287 km is het van Texas naar Leiderdorp. Hoe vaak zullen u en tante die reis wel niet gemaakt hebben? Het vliegtuig heeft jullie ontelbaar keer naar het groene Nederlandse kikkerlandje gebracht. "In het allermooiste weer van de hele wereld" door de polder fietsen, biest eten, slootjespringen, 's morgens vroeg op de koffie.. Elke dag was een feestje als jullie 'bij ons' waren.

Ook gingen wij naar jullie, naar het verre Amerika. Vroeger dacht ik dat u en tante vast moviestars waren, met een zwembad, heel groot huis, de catamaran en een supergrote tuin. Maar nee, koeien bleken uw lust en uw leven. Daar viel mijn illusie... in duigen ;)
Later kwam ik nog 'helemaal alleen' voor zes weken als zestienjarige bij jullie doorbrengen. Misschien willen de meeste meiden dan feesten met vriendinnen in plaats van touren met twee 'oudjes', maar ik weet nog dat ik in het vliegtuig terug al heimwee had naar jullie.
Een paar jaar later kwamen Anne en ik samen voor vier weken gezelligheid. Altijd stond jullie deur open, jullie hart open.

Afstand is maar relatief, maar nu bent u niet meer 8287 km verderop. Dat zo'n engel op aarde nu voor altijd in de hemel is... Vast heel egoistisch, maar ik wilde u en tante wel voor altijd in mijn leven houden.

Straks stappen we weer in het vliegtuig. Om u gedag te zeggen. Al had ik u het liefst nog een dikke kus en hug gegeven, weet ik dat u op de plek bent waar u het allerliefste bent. En God wat hoop ik... dat ik u die kus nog eens kan geven.

Bedankt voor de liefde, de warmte, de gezelligheid, het lachen! 
Bedankt dat u er zo vaak was.

Ik zal u - heel erg - missen.

Love you 
Brenda


1 comment:

  1. Wow Bren, wat een mooie stukje! Tranen staan in onze ogen...

    ReplyDelete